Op Sal is iets bijzonders gaande. Althans, het gebeurd vast veelvuldig in deze wereld, maar meestal andersom. We kennen het beeld van de dikke, oude bierbuikman die in Azië op zoek gaat naar een mooie jonge vrouw om te verleiden met zijn centen en het vooruitzicht van een rijk leven in een Westers land. Vaak is het tegendeel waar, maar de jonge vrouwen happen gretig toe, in hun (wan)hoop.
In Sal is het vergelijkbaar, maar dan zijn het veelal de oudere vrouwen die voor een jonge donkere god gaan. Leeftijd is hier niet belangrijk en zodra er een nieuwe lading toeristen het eiland opkomt, springen de mannen gretig op hen af.
Wat is hier aan de hand? En hoe ervaren de toeristen het versus de lokale bevolking?
Laat ik eens beginnen met te zeggen dat op Sal behoorlijk wat mooie mannen rondlopen. Zelfs als je niet op donkere mensen valt, zul je toch moeten erkennen dat ze behoorlijk knap zijn en die gespierde afgetrainde lijven dragen alleen maar bij aan het mooie plaatje. Heerlijk om naar te kijken dus.
Dan kom je als Westerling aan op dit kleine zonnige eiland van max. 30 km lang met zijn ongeveer 25.000 inwoners. De rust, de zon en dan de vele mannen met ontblote bovenlichamen die jou ineens zien, komen je tegemoet. In eerste instantie geheel onverwachts. Je wordt gezien. Dat is al heel wat. Daar waar je in een land als bijvoorbeeld Nederland, makkelijk kan opgaan in de meute van mooi, aantrekkelijke mensen, val je hier ineens op. Ongeacht je leeftijd. Ben je 20 of 50, het maakt niet uit. Je wordt hier gezien. Mannen komen op je af en willen met je praten. Al is hun manier niet heel verfijnd, ze laten je altijd snel weten dat ze je aantrekkelijk vinden. Betekent het echt iets? Is het oprecht? Soms wel, soms niet. Is het belangrijk om te weten? Dat hangt er vanaf wat je zoekt.
Inmiddels is het de laatste jaren in Santa Maria, Sal een traditie geworden dat Westerlingen dit eiland bezoeken om een weekje of twee los te gaan met de mannen en dan weer naar huis te gaan.