Bliep bliep. Bliep bliep. Je kijkt even op naar de veroorzaker van dit geluid. Je slaakt een diepe zucht. “Nee” zeg je dan. “Nu even niet.” Zo’n vijf tot tien seconden geniet je van de rust die erop volgt en dan trek je het niet meer. Verrekt jij nieuwsgierigheid!
Je hebt totaal geen zin om telkens met je telefoon bezig te bezig te zijn, maar zodra die afgaat, moet je even kijken. Van wie komt het? Is het belangrijk? Maar laten we eerlijk zijn; als het echt belangrijk is, stuur je iemand dan een whatsappje of een messenger bericht?
Ik loop inmiddels achter op techniek en gadgets, waar ik vroeger altijd haantje de voorste mee was, maar als ik echt wil dat een ander direct reageert op wat ik te vertellen heb, dan bel ik wel. Of is bellen nu officieel doodverklaard? Is dat iets van ‘mijn generatie’? Ik lig eruit. Sinds James Bond films geen gadgets meer bevatten, ben ik opgehouden met me erin te verdiepen. Vroeger was ik een koploper. Ik wist alles van de laatste snufjes en het liefst bezat ik ze ook. Nu, is het anders. Mijn telefoon van €50,- heeft een schermpje zo klein en onduidelijk dat je het liefst je ogen er direct van afwendt en nog net geen vies gezicht erbij trekt alsof je net de grootste pukkel ooit heb gezien. Typen op het veel te kleine scherm toetsenbord vormt een ware uitdaging en een simpele zin van tien woorden neemt makkelijk een hele minuut in beslag, omdat ik steeds moet corrigeren. Met al het gevloek en getier wat er uit mijn mond komt, is het maar goed dat je me niet kunt horen! Nee, ik hoef niet per se om de tien minuten op mijn whatsapp te zitten, dankzij dit lelijke onhandige ding.
Is het wellicht mijn redding geweest? Anderen hoor ik vaak genoeg zeggen hoe vervelend ze het vinden als dat whatsapp geluid afgaat. Mensen die het druk hebben met een grote sociale (digitale) kring. Je zelfcontrole is weg. Gevlucht naar een onbereikbaar oord. Die mooie belofte om niet steeds op je telefoon te kijken, valt keihard in het water. Je kijkt op je telefoon en opent vol spanning het bericht, maar dan zie je dat de ander nog online is en moet je wel antwoorden! Oh nee, waarom heb ik gekeken?! Tien minuten later rond je het gesprek af en is het wachten tot het volgende bliep bliepje.
Hoe je er vanaf komt? Nou, een lelijke goedkope telefoon aanschaffen dus!
Bliep bliep. Bliep bliep. Je kijkt even op naar de veroorzaker van dit geluid. Je slaakt een diepe zucht. “Nee” zeg je dan. “Nu even niet.” Zo’n vijf tot tien seconden geniet je van de rust die erop volgt en dan trek je het niet meer. Verrekt jij nieuwsgierigheid!
Je hebt totaal geen zin om telkens met je telefoon bezig te bezig te zijn, maar zodra die afgaat, moet je even kijken. Van wie komt het? Is het belangrijk? Maar laten we eerlijk zijn; als het echt belangrijk is, stuur je iemand dan een whatsappje of een messenger bericht?
Ik loop inmiddels achter op techniek en gadgets, waar ik vroeger altijd haantje de voorste mee was, maar als ik echt wil dat een ander direct reageert op wat ik te vertellen heb, dan bel ik wel. Of is bellen nu officieel doodverklaard? Is dat iets van ‘mijn generatie’? Ik lig eruit. Sinds James Bond films geen gadgets meer bevatten, ben ik opgehouden met me erin te verdiepen. Vroeger was ik een koploper. Ik wist alles van de laatste snufjes en het liefst bezat ik ze ook. Nu, is het anders. Mijn telefoon van €50,- heeft een schermpje zo klein en onduidelijk dat je het liefst je ogen er direct van afwendt en nog net geen vies gezicht erbij trekt alsof je net de grootste pukkel ooit heb gezien. Typen op het veel te kleine scherm toetsenbord vormt een ware uitdaging en een simpele zin van tien woorden neemt makkelijk een hele minuut in beslag, omdat ik steeds moet corrigeren. Met al het gevloek en getier wat er uit mijn mond komt, is het maar goed dat je me niet kunt horen! Nee, ik hoef niet per se om de tien minuten op mijn whatsapp te zitten, dankzij dit lelijke onhandige ding.
Is het wellicht mijn redding geweest? Anderen hoor ik vaak genoeg zeggen hoe vervelend ze het vinden als dat whatsapp geluid afgaat. Mensen die het druk hebben met een grote sociale (digitale) kring. Je zelfcontrole is weg. Gevlucht naar een onbereikbaar oord. Die mooie belofte om niet steeds op je telefoon te kijken, valt keihard in het water. Je kijkt op je telefoon en opent vol spanning het bericht, maar dan zie je dat de ander nog online is en moet je wel antwoorden! Oh nee, waarom heb ik gekeken?! Tien minuten later rond je het gesprek af en is het wachten tot het volgende bliep bliepje.
Hoe je er vanaf komt? Nou, een lelijke goedkope telefoon aanschaffen dus!