Iedereen kent dat moment wel, dat je aan het praten bent met iemand die een enorme pukkel op zijn gezicht heeft en je moeite heb je ogen er vanaf te houden. Je probeert krampachtig de persoon in de ogen aan te kijken, waarschijnlijk bijna aan te staren, maar in die paar seconden van onoplettendheid en vermoeidheid van het staren, dwalen je ogen weer af naar die enorme pukkel. Je praat niet met de persoon, maar met de Pukkel.
Mijn vriend, de Oostenrijkse student, is gearriveerd in Boracay met zijn andere Oostenrijkse vrienden. De vrouw heeft tien dagen geleden een motorongeluk gehad in Azie en zit onder de blauwe plekken en wonden. Grote wonden. Grote wonden met dikke korsten. Het is heel naar voor haar wat er is gebeurd en het is niet fijn om zo rond te lopen. Het is echter zo in het oog springend dat ik niet anders kan dan kijken. Het ziet er zo vies uit. Hier en daar is het nog opgezwollen en lijkt het nog alsof het bloed. En dan, alsof het niet genoeg moeite moet doen om mijn gevoel van walging te onderdrukken, begint ze aan haar korsten te pulken op het strand. Gaan we samen het water in en begint ze weer te krabben.
In mijn hoofd bevind ik me in water omringd door kleine korstjes. Ik kan er niet meer tegen. Volgens mij praat ze nog tegen me, terwijl ik al het water probeer uit te rennen.