Voor je het weet ken je zoveel mensen dat je niet meer weet met wie je uit wilt gaan. Uiteindelijk kies ik voor de meidengroep en ga met hen naar The Republic, de beste club in Manilla rond 1.30 in de ochtend.
Het is een geweldige avond. De mensen die ik in de herberg heb ontmoet gisteren hebben de club gelukkig gevonden en zijn al uitbundig aan het dansen. Een van hen, een meisje van achttien blijkt een vrij goede danseres. Nu ben ik geen geweldige danseres, maar krijg wel vaak complimenten op mijn stijl. Vroeger was ik zo stijf als een hark en om nu te horen dat mensen mij goed vinden dansen is geweldig. Iets wat ik niet vaak genoeg kan horen. Maar ik had kunnen weten dat er een moment zou komen dat ik tegenover een veel betere danseres zou komen te staan. Vanavond was dat moment. Met grote ogen kijk ik hoe deze jonge meid professionele dansbewegingen maak en iedereen haar nakijkt. De dansvloer is in de ban van haar. En ik sta er wat knullig naast. Even voel ik me weer die stijve hark van vroeger al zoekend naar het juiste ritme van de muziek. Dan heb ik hem gelukkig weer gevonden. Ik laat me helemaal gaan en geniet.
Dan opeens hoor ik mijn naam. Ik draai me om en slaak een gil. Het is iemand die ik meer dan een jaar geleden in Vietnam heb ontmoet! Wat leuk om haar weer te zien. We staan te springen van blijdschap.
Het is nu wel heel moeilijk mijn aandacht te verdelen. Aan een kant van de club staan mijn vrienden uit het hostel, in het midden staan mijn studentenvrienden en nu aan de andere kant mijn oude reisgenote en haar vrienden. Pfffff
Dan krijg ik ze eindelijk bij elkaar. De truc: er blijkt een lid van de groep Black Eyed Peas aanwezig te zijn in de club!! Alle apies kijken natuurlijk en stiekem foto’s maken. Alsof hij dat niet doorhad heheh.
Een gelukzalig gevoel overvalt me. In de korte tijd dat ik hier ben heb ik het gevoel dat ik echte vrienden om me heen heb verzameld. Als je zolang van huis bent en zo ver weg bent van je familie en vrienden thuis, is dit het beste wat je kan overkomen.