Sinds gistermiddag ben ik al bezig met het herorganiseren van mijn grote koffer die ik in de herberg had achtergelaten. Vandaag kom ik tot de conclusie dat het echt te zwaar is en ik dingen achter moet laten. Ik haal wat kleding en een paar schoenen eruit. Wat zal ik ermee doen? Natuurlijk kan ik het achterlaten in het hostel en wellicht een medereizigster blij maken. Maar dan schieten de beelden van de mensen op de straten hier in Manilla door mijn hoofd. Het is misschien niet het belangrijkste wat ze nodig hebben, maar het is iets meer dan wat ze nu hebben.
Het idee om zelf de straat op te gaan spreekt me niet aan. Ik zie al helemaal voor me hoe ik de kleding aan een persoon overhandig en vervolgens tien andere bedelaars om me heen staan en aan me trekken en met hun zielige koppies me aankijken. Mijn hart zou het niet aankunnen. Hoe kun je nu kiezen wie wel wat krijgt en wie niet. Er is toch niets waar je zoiets op kan baseren.
Ik ga op zoek naar een goed doel, maar na wat rondvragen blijkt deze niet te bestaan. Zelfs de kerk niet? Mensen kijken me hierop nog vragender aan dan ik hen.
Fijn en nu? Uiteindelijk biedt een medewerkster van de herberg aan om de straten op te gaan. Zij liever dan ik! Blij dat ik er vanaf ben, verlaat ik het hostel richting Quezon city, waar ik in het huis van de Oostenrijker mag logeren, aangezien hij nog op Boracay zit.
Ik word hartelijk ontvangen en samen met een groot stel studenten gaan we uit eten bij de Koreaan. Het is erg gezellig en genante verhalen over elkaar gaan luidkeels de tafels over.
Het maakt me erg blij. Ik hou van luide mensen die ook nog eens leuke verhalen weten te vertellen. Enkel schreeuwlelijkerds moet ik niets van hebben. Maar dit is niet het geval hier. Deze mensen hebben inhoud en ik luister er met plezier naar.