De avond begint met mijn lange reis naar Bangkok met de bus, terwijl P en J in het vliegtuig zitten.
Ik ben blij het vieze hotel achter te laten. Het is niet dat ongedierte over de vloeren noch muren liep of dat er overal vuil was. Maar er was in de dagen dat ik er was niet 1x schoongemaakt en er hing zeker een raar luchtje.
Ik zie tegen de lange busrit op en heb geen zin om met iemand te praten, want ik zal mijn slaap hard nodig hebben. Helaas. Ik word vergezeld door een add-er. Deze gozer weet van geen ophouden. Het ene verhaal na het andere verhaal rolt eruit en eerlijk gezegd was hij best grappig. Het duurt niet lang voor ik aangestoken word door zijn enthousiasme en we al kwekkend en kwakend de uren in de bus slijten.
Om 6 u in de ochtend sta ik op Khao San road waar nog weinig gaande is. De sport van het zoeken naar een guesthouse begint. Vandaag heb ik niet zoveel geluk, want vrijwel alles zit vol. Uiteindelijk weet ik een kamer van 2 bij 1 te bemachtigen op de vijfde verdieping van een gebouw waar geen lift in zit. Het heeft en bed en …een ventilator. Geen ramen, geen kast. Toilet en douche zijn op de gang. Maar ik vind het prima, want ik ben toch niet van plan vele uren hierbinnen te slijten!
Om 14 u heb ik een afspraak met P en J voor de ingang van een tempelcomplex. Ik word om half twee al gedropt door de tuktukker en ga netjes voor de ingang staan. Het is vrij warm en het liefst wil ik zitten. Iemand kon kennelijk mijn gedachten kon horen, want krijg al snel ik een stoel aangeboden van een van de straatverkoopsters. Ik dank haar vriendelijk en neem plaats.
Terwijl ik zit te wachten bevind ik me opeens aan de andere kant van de verkoperwereld.
De dame met haar karretje vol gekoelde blikjes en flesjes fris, de dame met haar waaiers en de dame met haar postkaarten. Allemaal zitten ze te wachten op die ene toerist die hun koopwaar wil hebben. Ze zwaaien naar ze, zeggen hallo en vragen of je iets wilt kopen. Ze lachen als je naar ze kijkt, ze treuren als je dat niet doet. En het verbaasde me hoeveel mensen niet eens naar ze kijken. Hoeveel mensen hen negeren of een snelle ‘nee, dankje’ geven.
Het is vervelend om steeds dezelfde vraag te krijgen van de zoveelste verkoper, terwijl er niets is wat je nodig hebt. Maar desondanks blijven het mensen. Mensen die slechts een goed bestaan proberen te creëren en bovenal mensen zijn met gevoel. De teleurstelling in hun gezicht was indringend. Het scheelde niet veel of ik was opgestaan om hen te helpen met verkopen. Ik was echter te bang. Bang voor de afwijzing, wat me alleen maar meer deed afvragen hoe deze verkopers zich moesten voelen.
Mijn voornemen is om elke verkoper, hoe veel het er ook zijn, minstens een blik waardig te gunnen.
Na een korte zoektocht op het tempelterrein tref ik mijn nichtje en haar vriend en ontdekken we samen de tempel en een Thaise huishoudbeurs, inclusief het gratis proeven. G-R-A-T-I-S. Dat hoef je mij niet twee keer te vertellen. Proeven doe ik! De chocola, de kaas, de melkachtige- en groentedrankjes, de noten. Heerlijk.
We nemen we een lokale ferry terug naar het paleis en de oude tempel in de stad en eindigen de dag in de buurt van Khao San road. Het is me toch een maffe straat met zijn overprijsde en slechte restaurants waar keiharde muziek door elkaar speelt, aangezien er tig restaurants naast elkaar staan te wedijveren met hun muziek om klanten te lokken. Dan heb je de tig kledingzaken, tatoeages en haarzetters en natuurlijk de insectenman.
Ik wist dat hij hier te vinden zou zijn en voor ik het weet lopen we tegen hem aan. Hij heeft het allemaal: de kakkerlakken, krekels, kevers en al. Ik zie hoe een aantal toeristen probleemloos de gebakken waar naar binnen werken en word licht misselijk van het aanschouwen ervan.
Later op de avond vinden we een klein vegetarisch restaurant en genieten van onze dubbele portie eten van 1 euro elk.
Wat vliegen de dagen toch als je geniet.
November 26, 2010