De boot naar Cagayan is al weg, krijg ik te horen. Ik zat gisteren in de verkeerde terminal, daarom heb ik de omroepen niet gehoord. Ik zucht. Bah. Een aardige omstander buigt zich over mijn situatie en komt terug met het nieuws dat er nog wel een boot naar Cebu gaat en dat ik vanaf daar zeker wel een boot naar Cagayan of Camiguin moet kunnen vinden.
Ik geef me over aan de situatie, koop een ticket en ga aan boord. Ik stort me hier op een boek van Arnon Grunberg, genaamd Met huid en haar. Niet een bijzonder leuk boek, maar apart genoeg om door te blijven lezen tot ik van vermoeidheid in slaap val.
Ik word in de vroege ochtend wakker en word door mijn prive gids naar het ticketbureau geleidt, opdat hij zeker wil zijn dat ik goed terechtkom. De vriendelijkheid van de mensen blijft me verbazen en me nog altijd wantrouwen in het begin.
Het ticketbureau zit naast het nieuw geopende winkelcentrum met het veel te veel aan vierkante meters en winkels bevatten.
Om mijn ticket te kunnen omboeken, moet ik me een weg door het winkelcentrum banen richting het Transasia bureau.
Dit is, gezien de staat waarin ik me bevind, niet goed.
Iedereen heeft wel een verslaving. Ik heb de mijne al een keer genoemd. En ik ben er nog altijd niet vanaf. Mijn grote zwakte: modieuse kleding voor een goedkope prijs. Het is in elke winkel weer alsof je de H%M binnenloopt tijdens de uitverkoop, maar dan zonder de drukte. Ik moet gewoon. Hoe kan ik nu niet, met zulke prijzen? Ik moet iets kopen.
De ene na de andere winkel die ik inloop, valt het me op dat er veel personeel aanwezig is. Duidelijk veel te veel. Ze staan nutteloos voor zich uit te staren, wachtend op die ene klant waar ze zich op kunnen storten. En zodra je gedag terug hebt gezegd, is het net alsof je een toverspreuk over ze uit heb gesproken. Of wellicht eerder een voorgeprogrammeerd commando: bij Goedemorgen/goedemiddag: volg klant. En geen subtiele achtervolging. Ze plakken nog net niet aan mijn kont vast. Alsof er een staart uit me is gegroeid en ik deze niet simpelweg van me af kan schudden. Het is bloedirritant. Met name op de lingerieafdeling. Nu vind ik het tot daaraan toe als je met je neus bovenop mijn t-shirt of rokkeuzes zit. Maar mijn ondergoed voorkeur is prive! Geleerd van mijn kapperservaring, knik ik echter beleefd en lach, terwijl ik snel wegloop.
Met toch weer teveel aan gekochte materie vind ik mijn weg naar de haven om een tweede nacht op een boot door te brengen, zonder douche. Maar in ieder geval geen satans mooie winkels vol prachtige goedkope kleding meer!