Ik ben soms zo’n verdraaid open boek. Kon ik maar net als de meeste mensen de beleefdheid opbrengen om soms een keiharde witte leugen te vertellen. Gewoon mijn hoofd beleefd laten jaknikken ook al denk ik nee. Simpelweg glimlachen ook al ben ik ben ik niet blij. Omdat het soms beter is voor de situatie. Zeker in een land als de Filipijnen.
Maar nee, ik zit bij de kapster voor een haarbehandeling, omdat het in de afgelopen maanden zo door de zon beschadigt is, dat je vrijwel de helft kan afknippen. Mijn laatste reddingspogingen zijn intensieve haarbehandelingen, die hier geen drol kosten. Maar dan wil ze mijn haren fohnen zonder er bescherming in te doen. Ik ken mijn haar al heel wat jaartjes en zonder bescherming mijn haar fohnen kan echt niet. Dat wordt statisch en droogt enorm uit. Ik heb een Thailand deja vu moment.
Ze stelt voor om het dan maar zo te laten, maar ik wil zo liever niet de deur uit. Ik vraag of ze hier niet iets van olie heeft. Enkel voor verkoop. Ik rommel in mijn tas en herinner me dat ik net een flesje met haarspul tegen zonbeschadiging heb gekocht. Het voldoet. Ze mag er van mij voldoende ingooien.
Nerveus kijk ik toe hoe ze mijn haren fohnt. Na jaren geld uit te hebben gegeven aan een van de beste kapperszaken in Amsterdam, weet ik ongeveer welke technieken je behoort te gebruiken om mijn helaas lastige haren in bedwang te krijgen. Zij beheerst deze techniek duidelijk niet. Beteuterd kijk ik toe hoe ze pogingen doet mijn haren glad te krijgen en deze herhaaldelijk mislukken tot ze het opgeeft. Iets wat ik niet ken van een kapper.
Desondanks is dit het moment dat ik had kunnen glimlachen, jaknikken: ik vind het wel prima en snel afrekenen. In plaats daarvan blijf ik teleurgesteld in de spiegel kijken en vraag haar of ik het zelf mag doen. Grote fout natuurlijk! Hiermee doe ik enorme afbreuk aan haar autoriteit, kennis en kunde als kapster. Met echter een vernieuwde energie begint ze weer driftig met de fohn en borstel over mijn haren te gaan. Ik krijg het er benauwd van, maar laat haar begaan.
Na afloop sta ik op en bedank haar met de grootste glimlach die ik kan produceren. Het ziet er uiteindelijk mooi uit! Maar ze rent snel naar achteren. Ik vraag me af of ze moest huilen en voel me verschrikkelijk. Hier hoeft niet alles perfect. Je bent niet in Nederland en je kunt zeker niet altijd dezelfde kwaliteit verwachten. Er zijn ook andere manieren om dingen voor elkaar te krijgen. Volgende keer gewoon lachen en betalen. Lachen tot je mijn tandvlees kan zien en betalen! Die arme vrouw.