In mijn ogen is het armoede. De slecht gebouwde huizen, de afwezigheid van een goede infrastructuur en de bedelaars op de straten.
Al wachtend op de boot terug naar Cagayan d’ Oro, loop ik een afgelegen dorpje in, gebouwd op het water. De mensen hier spreken geen engels, maar lachen vriendelijk. Het zijn meer hutten waar ze in wonen. Geen ramen, geen w.c., maar wel een overal megagrote geluidinstallaties! Het is duidelijk waar de prioriteiten hier liggen.
Ik vervolg mijn weg door de huizenclusters tot ik niet verder kan en daar tref ik iets wat mijn hart doet samentrekken van verdriet.
Middels een touw vastgebonden aan de veranda, zit een hond op zijn achterpoten.
Hij trilt onophoudelijk en laat constant een soort rare huil/grom horen. Hij is bang voor me, terwijl ik toch zeker op 2 meter van hem afsta.
Het houd me bezig. Waarom zit hier een hond vastgebonden. Hoe lang zit hij hier al en waarom is hij zo bang voor me? Al snel raak ik verzeild in een vriendelijke discussie over dierenwelzijn en dat ook zij recht hebben op een goed leven en niet nodeloos hoeven te lijden. Dat als je een dier liefde en zorg schenkt, je het zeker driedubbel terug krijgt. Een onderwerp waar ik heel gepassioneerd over ben, maar hier aan dovemansoren is besteed.
Het touw doorknippen en de hond meenemen en een beter leven geven. Dat is wat ik continu wil doen met alle dieren die ik hier in een dergelijke situatie tref, maar het lijkt me onbegonnen werk voor nu.
In plaats van actie ondernemen, draai ik me om en loop ik weg. Verdrietig en toch ook een klein beetje teleurgesteld in mezelf dat ik niet meer kan betekenen voor de dieren hier. Was ik maar multimiljonair. Dan zou ik ze allemaal redden. Ik blijf dromen.