Het is de meest non-productieve middag. Ik hang wat rond in het huis. Praat met andere huisgenoten en krijg dan te horen dat als ik mijn vlucht wil halen vandaag dat ik nu moet vertrekken, want het vrijdagverkeer is absoluut gekkenhuis. Even vraag ik me af of ze me in de maling nemen. Moet ik echt drie uren er voor uittrekken om bij het vliegveld te komen, terwijl het normaal nog niet eens een uur is?!
Ik neem hun advies aan en het duurt 15minuten voor ik een taxi krijg. Dit mede dankzij een van die overactieve mannen op de straat die voor een kleine vergoeding mensen aan een taxi helpt. De chauffeur is een vieze vent, die constant rochelt en hoest. Nu al vermoeid zak ik onderuit op de achterbank en hoop dat ik mijn vlucht zal halen. Het luistert erg nauw. Het laatste half uur in de taxi kan ik niet meer stilzitten van de spanning die door mijn lijf giert. Zal ik het nog halen, zullen ze moeilijk doen als ik een half uur voor vertrek aankom? Waarom is het verkeer hier toch zo druk?! En waarom is alles eenrichtingsverkeer?? Dit slaat toch helemaal nergens op.
Ik vlieg naar binnen. Door de eerste controle heen en linea recta naar de incheck balie. Wat kunnen 5 minuten wachten toch lang zijn. Dan ben ik eindelijk aan de beurt. De balie is nog open en opgelucht leg ik mijn tas op de weegschaal. Alles gaat prima en dan komt het bericht: Uw vlucht heeft anderhalf uur vertraging. Onze excuses voor het ongemak.
Alles lijkt vertraging te hebben vandaag. De taxi, de vlucht naar Boracay, die uiteindelijk twee uren later vertrekt. De minibus die me van Kalibo naar Caticlan moet brengen. Ik zit in de laatste bus die vertrekt. De boot naar het eiland. Uiteindelijk kom ik middernacht aan. Neem ik van vermoeidheid een veel te dure kamer, die het geld absoluut niet waard is en kom ik er ook nog eens achter dat mijn telefoon niet werkt op dit eiland, waardoor ik mijn reismaatje uit Vietnam misloop.
Er zijn soms van die dagen, dat bepaalde dingen niet lopen hoe je het wil. Vandaag was het een slechte vervoersdag.